Bij het groot bedrijf op stoomlocs zul je heden ten dagen niet snel meer Kalk-, en vervuilingsporen aantreffen. Wat wij nu met name in West-Europa nog zien is hoofdzakelijk materiaal van stichtingen en of rijvaardige locs van museumlijnen. Dit soort machines worden vertroeteld en verpleegd zodat zij er bijna als nieuw uitblijven zien. In het begin van de vorige eeuw zeker tot einde 30er begin 40er jaren werd een lok veelal bestuurd door vast personeel die de lok heel goed verzorgde dat hoorde bij hun taak als machinist en stoker zijnde.

 Met name in het latere stoomtijdperk werden de locs naar believen gestuurd waar ze het hardste nodig waren, onderhoud en met name het poetswerk kwam steeds meer op de achtergrond te liggen, waardoor de locs er meer en meer vervuild uit gingen zien.

 De locs zeker aan het einde van hun carrière waarbij men al wist dat ze binnen een aantal jaren terzijde gesteld zouden gaan worden daar was met name het poetswerk vervalen.

 Locs die als strategische reserve en of als onderdelen leverancier terzijde zijn/waren gesteld daar zie je de kalksporen nagenoeg niet meer op, maar zal stof en roest de overhand gaan vormen. 

 Ook is het zo dat de meeste stoomlocs omdat ze meestal zwart met een beetje rood zijn niet de simpelste locs om te vervuilen. Door de kleurstelling ben je al redelijk beperkt, wil je ze dan toch vervuilen zal elke kleur anders dan zwart behoorlijk contrasteren tegen over de basis kleur van de lok zelf.